Άρης Σερβετάλης ένας διάσημος, ανατρεπτικός καλλιτέχνης: Θα μπορούσε να είναι ένας ήρωα του Ντοστογιέφσκι

Και τι δεν έχει ερμηνεύσει: έχει παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Κουρδιστό πορτοκάλι», έχει υποδυθεί τον τρελό βασιλιά στο «Ριχάρδος Β’» -τύφλα να ’χει ο Κέβιν Σπέισι στον «Ριχάρδο Γ’»-, έχει γίνει ο σχιζοφρενής καταναγκαστικός Γκολιάτκιν στον ντοστογιεφσκικό «Σωσία». Και όλα αυτά τα έργα να είναι εξαιτίας του sold out. 

Η αλήθεια είναι πως ο ρόλος του Αρη Σερβέταλη στο «Είσαι το ταίρι μου» τον έφερε πολύ νωρίς στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας,
ωστόσο του προκάλεσε μεγάλο σοκ αναγκάζοντάς τον να αλλάξει γραμμή πλεύσης: αποσύρθηκε από τα φώτα και τράβηξε έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο, αυτόν της Εκκλησίας, αλλά με τον δικό του εσωτερικό τρόπο, που τον κάνει να μοιάζει μάλλον με ήρωα του Ντοστογιέφσκι παρά με φανατικό πιστό.«Ολα έγιναν μετά το “Είσαι το ταίρι μου”», είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του στο «Down Town». «Δεν είχε σχέση με το σίριαλ, είχε σχέση με μένα. Είχα φτάσει στον πάτο. Αλλά και πάλι αυτά είναι αποκαλυπτικά και δεν εξηγούνται. Επρεπε να πάρω τις αποστάσεις μου από όλη αυτή την επιτυχία, αλλιώς θα έχανα τον εαυτό μου».Μετά την επιτυχία στην τηλεοπτική σειρά «Είσαι το ταίρι μου» αποσύρθηκε και έπιασε δουλειά σαν μαραγκός σε μάντρα στο Ελληνικό.

Γι’ αυτό και τις μέρες των εορτών, στα διαλείμματα του έργου όπου πρωταγωνιστεί, …
το πιθανότερο είναι να τον συναντήσει κανείς σε κάποια απόμερη εκκλησία παρά σε θορυβώδη στέκια.
Αλλωστε ο Σερβετάλης διατρανώνει εδώ και χρόνια τα χριστιανικά του πιστεύω επιμένοντας πως η Ορθοδοξία «είναι αναρχική θρησκεία»,
πως ο πρώτος μέγας ανατροπέας είναι ο Χριστός
και πως όλα αυτά που ζούμε είναι μάταια εφόσον δεν βρούμε την εσωτερική πυξίδα που οδηγεί στην αυτογνωσία,
στην ταπεινότητα και στο Θείο.

«Ολα έγιναν μετά το “Είσαι το ταίρι μου”», είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του στο «Down Town». «
Δεν είχε σχέση με το σίριαλ, είχε σχέση με μένα.
Είχα φτάσει στον πάτο.
Αλλά και πάλι αυτά είναι αποκαλυπτικά και δεν εξηγούνται.
Επρεπε να πάρω τις αποστάσεις μου από όλη αυτή την επιτυχία,
αλλιώς θα έχανα τον εαυτό μου».

Σε αντίθεση όμως με τους συντηρητικούς πιστούς,
ο Σερβετάλης ανακαλύπτει στην Ορθοδοξία την ανατρεπτική και σαρωτική δύναμη που είχε τα πρώτα χρόνια της επικράτησής της…..

Μετά την επιτυχία στην τηλεοπτική σειρά «Είσαι το ταίρι μου» αποσύρθηκε και έπιασε δουλειά σαν μαραγκός σε μάντρα στο Ελληνικό

Αυτή δηλαδή που πρεσβεύει χρόνια τώρα ο γνωστός ηθοποιός, τον οποίο θα δεις συχνά να περιφέρεται στο κέντρο της Αθήνας σχεδόν πάντα με τα πόδια και σπάνια με αυτοκίνητο ή μηχανή
κοιτώντας μονίμως μπροστά και ποτέ τριγύρω,
αποφεύγοντας τα περίεργα βλέμματα και λανσάροντας τα γνωστά κοντά και φαρδιά παντελόνια
και τα μεγάλων διαστάσεων πάντα δύο νούμερα μεγαλύτερα παπούτσια. ….

να φοράει παράξενες κάλτσες και να τρώει 30 πορτοκάλια καθημερινά (το έχει κάνει κι αυτό και έχει πάθει υπερβιταμίνωση!).
Αλλωστε κάπως έτσι είναι και η επαφή του με τη θρησκεία,
τα σπορ ή την τέχνη:
απόλυτη.
Τα δίνει όλα.
Τα ημίμετρα είναι μάλλον για τους κανονικούς, αυτούς που δεν θα καταλάβουν ποτέ πώς ακριβώς σκέφτεται ένας νεαρός στα οδοφράγματα
ή ένας καλόγερος που θα κάνει εκατονταδες μετάνοιες την ημέρα.

Οπως δήλωσε στη συνέντευξή του σε πρόσφατο τεύχος του «Down Town»: «Πιστεύω.
Κοίταξε, πηγαίνω στην εκκλησία σχεδόν κάθε Κυριακή, όταν μπορώ τουλάχιστον.
Δεν είναι θέμα θρησκείας ή θρησκοληψίας, είναι θέμα πίστης.

Και για να γίνει αυτό, πρέπει να μηδενιστείς
και να φτάσεις στον πάτο για να ξανασηκωθείς», αποκαλύπτει χαρακτηριστικά, δηλώνοντας πως μικρός δεν πίστευε γιατί ήταν μηδενιστής…..

Οπως έχει δηλώσει εξηγώντας την ανάγκη του να μετατραπεί σε κατεξοχήν ηθοποιό της σωματικότητας, «η ακινησία εμπεριέχει μια εσωτερική κίνηση. Δεν είναι κάτι στατικό. Ενα σώμα σε ακινησία στον σκηνικό χώρο έχει ενδιαφέρον όταν υπάρχει η εσωτερική κίνηση – γιατί το σώμα φέρει μια ενέργεια. Εχει ενδιαφέρον το πώς συμπυκνώνεις την ενέργεια και ενώ φαινομενικά ακινητοποιείσαι στον χώρο εσωτερικά σου υποβόσκει μια υποδόρια κίνηση».

Διαπιστώσεις που αν τις έλεγε άλλος δεν θα είχαν κανένα νόημα ή που, τέλος πάντων, ενδεχομένως να φάνταζαν δυσνόητες στις άπειρες θαυμάστριές του, οι οποίες ωστόσο τιμούν κάθε παράστασή του. Ακόμα και στον δύσκολο «Ριχάρδο Β’» ή τη φετινή ανατρεπτική «Οπερέττα» του Νίκου Καραθάνου, βασισμένη στο πρωτοποριακό έργο του Γκομπρόβιτς στο Εθνικό. Ο κόσμος του παραλόγου είναι άλλωστε ο αγαπημένος του, όπως και αυτός του Μπέκετ που τόσο αγαπάει μαζί με τη σκηνοθέτιδα σύντροφό του, ή τους Ρώσους συγγραφείς, τον Ντοστογιέφσκι και τον Τσέχοφ, οι οποίοι ξέρουν τι σημαίνει εσωτερισμός, σύγκρουση, Ορθοδοξία.

Και κάπου εκεί χωράνε και οι δικές του προτιμήσεις που ταυτίζονται με αυτά τα έργα τα οποία διαχειρίζεται ερμηνευτικά πάντα με τον δικό του τρόπο. Οσο για την τηλεόραση, από την οποία απουσιάζει εδώ και χρόνια -από τότε που εμφανίστηκε στους «Singles»-, δεν την αρνείται και δείχνει πρόθυμος να επιστρέψει εφόσον υπάρξει κάτι αξιοπρεπές. Δεν είναι και λίγο πάντως να είσαι πετυχημένος ηθοποιός και να πρωταγωνιστείς μόνο σε παραστάσεις που σου αρέσουν, να είσαι δημόσιο πρόσωπο που μπορείς να αποφεύγεις τις εμφανίσεις και να μπορείς να κρατάς για τον εαυτό σου τη δύναμη της απόσυρσης – σχεδόν της ανωνυμίας.

Αυτό είναι κάτι που μόνο ένας ιδιοσυγκρασιακός καλλιτέχνης με τεράστιο ταλέντο όπως ο Σερβετάλης μπορεί νο καταφέρει: «Δεν έχω όνομα, δεν έχω τίτλο. Δεν έχω καν το όνομα που μου έδωσαν στη βάφτιση, γιατί όλα μου έχουν αφαιρεθεί. Ω, άθλια μέρα: να έχω γνωρίσει τόσους χειμώνες και τώρα να μην ξέρω πώς ν’ αποκαλέσω τον εαυτό μου!» έλεγε το απόσπασμα από τον «Ριχάρδο Β’». Και αυτός ακόμα το ψάχνει. Αυτή είναι η αγωνία του αλλά και η (πνευματική) τροφή του. Ενας διάσημος, ανατρεπτικός καλλιτέχνης χωρίς όνομα.

περισσότερα