Βεροίας Παντελεήμων: «Οι Άγιοι επεμβαίνουν στη ζωή μας και θεραπεύουν τις σωματικές μας ασθένειες»

Την Τρίτη 8 Φεβρουαρίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε και κήρυξε τον θείο λόγο, όπως κάθε Τρίτη απόγευμα, στον Εσπερινό της εορτής της αποδόσεως της Υπαπαντής του Κυρίου και στην Παράκληση του Αγίου Λουκά του Ιατρού στον Ιερό Ναό του στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά Βεροίας.
Η Ιερά Ακολουθία μεταδόθηκε απευθείας στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως, στην αντίστοιχη σελίδα στο Facebook και στον ραδιοφωνικό σταθμό «Παύλειος Λόγος 90,2 FM».

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Τήν περασμένη Κυριακή η Εκ­κλη­σία μας εόρτασε τή μνήμη ενός μεγάλου καί σοφού ιεράρχου, τού αγίου Φωτίου, πατριάρχου Κων­στα­­ντι­νουπόλεως.

Είχε εντρυ­φή­σει από παιδί ο Μέγας Φώτιος στή μελέτη καί τή μόρφωση καί είχε κατακτήσει πολλές γνώσεις σέ όλες τίς επιστήμες, ώστε νά ξεχω­ρί­ζει καί νά διακρίνεται ανάμεσα στούς σοφούς τής Κωνσταντινου­πόλεως.

Γι’ αυτό καί ο αυτοκράτο­ρας τού Βυζαντίου τού εμπιστεύ­θη­κε τή μόρφωση τών παιδιών του. Γρήγορα κατέκτησε υψηλές θέσεις καί τιμές στά ανάκτορα, αλλά ο Φώτιος δέν ήταν προσκολλημένος σέ αυτές, ούτε επεδίωκε τήν κο­σμι­κή δόξα καί τόν πλούτο πού προσ­φέρει.

Έτσι, όταν ο Θεός τόν κάλε­σε νά διακονήσει τήν Εκκλησία καί τήν ορθόδοξη πίστη, ο Φώτιος, πού είχε γαλουχηθεί από τούς ευσεβείς γονείς του μέ τήν πίστη καί τήν αγάπη στόν Χριστό, δέν δίστασε νά εγκαταλείψει τά κοσμι­κά αξιώματα καί νά ανταλλάξει τό παλάτι καί τίς ανέσεις του μέ τή δύσκολη καί πολυεύθυνη διακονία τού ορθοδόξου ιεράρχου καί μάλι­στα τού πατριάρχου Κωνσταντι­νου­πό­λεως.

Η Εκκλησία τόν είχε ανάγκη, καί ο Φώτιος μέ προθυμία δέχθηκε νά προσφέρει τίς γνώσεις του, τήν ευστροφία του, τίς δυνάμεις του, τήν εμπειρία του, γιά νά στηρίξει τήν Εκκλησία νά δώσει τή μαρτυ­ρία τού Ευαγγελίου στούς ανθρώ­πους.

Καί θά μπορούσαμε νά πούμε ότι η πορεία τής ζωής του είναι πα­ράλληλη μέ τήν πορεία τής ζωής τού αγίου Λουκά.

Γιατί καί οι δύο ήταν άνθρωποι τής μελέτης, ήταν καθηγητές, καί όμως άφησαν τή με­λέ­τη, άφησαν τίς βιβλιοθήκες καί τά πανεπιστημιακά έδρανα, γιά τή δράση καί τό κήρυγμα πού απαι­τεί η διακονία τού ιεράρχου.

Είναι όμως παράλληλες οι πο­ρεί­ες τής ζωής τού Μεγάλου Φωτίου καί τού αγίου Λουκά καί στή συνέ­χεια, άν καί έζησαν σέ διαφορε­τικές χώρες καί σέ διαφορετικές συνθήκες, γιατί καί οι δύο διώ­χθη­καν, απομακρύνθηκαν από τούς θρόνους τους καί συκοφαντή­θη­καν, γιατί δίδασκαν τήν ορθόδοξη πίστη καί εργαζόταν γιά τό συμφέ­ρον τής Ορθοδόξου Εκκλησίας τού Χριστού.

Όμως τόσο ο Μέγας Φώτιος όσο καί ο άγιος Λουκάς αγωνίσθηκαν γιά νά υπερασπισθούν τήν Εκκλη­σία τού Χριστού αλλά καί νά δια­δώσουν τήν ορθόδοξη πίστη ο ένας, ο άγιος Φώτιος, στούς Σλά­βους πού ζούσαν στό σκοτάδι τής ειδωλολατρείας, καί ο άλλος, ο άγιος Λουκάς, στούς ανθρώπους τής εποχής του, πού ζούσαν στό σκοτάδι τής αθεΐας πού επέβαλε τό άθεο καθεστώς τής τότε Σοβιετικής Ενώ­σεως.

Καθώς, λοιπόν, εορτάσαμε τήν περασμένη Κυριακή τόν Μέγα Φώτιο, θελήσαμε νά τόν μνημο­νεύ­σουμε καί απόψε πού ψάλαμε, όπως κάθε Τρίτη, τήν παράκληση τού αγίου Λουκά, γιά νά διδα­χθούμε από τή ζωή τους καί κυ­ρίως γιά νά κατανοήσουμε ότι η ζωή τους δέν ήταν εύκολη ή άνετη.

Χρειάσθηκε κόπος καί πόνος καί δάκρυα αλλά καί πίστη καί υπο­μο­νή γιά νά φθάσουν εκεί πού έφθα­σαν, γιά νά φθάσουν στήν αγιό­τητα καί νά ευφραίνονται τώρα στή χαρά τής βασιλείας τών ουρα­νών, η οποία δέν ετοιμάσθηκε από τόν Θεό μόνο γιά ορισμένους, αλλά γιά όλους.

Αρκεί καί εμείς νά αγω­νιζόμεθα, νά υπομένουμε καί νά μήν προσκολλώμεθα στά υλικά καί τά εγκόσμια πράγματα, αλλά νά προσπαθούμε νά αποκτήσουμε τό ένα, όπως λέει ο Κύριος, «ενός εστί χρεία».

Καί αυτό δέν είναι παρά η σωτηρία τής ψυχής μας, γιά τήν οποία θά πρέπει νά παρακαλούμε τόν Θεό καί νά επικαλούμεθα καί τίς πρεσβείες τής Υπεραγίας Θεο­τό­κου καί τών αγίων μας. Διότι συνήθως παρακαλούμε τούς αγί­ους μας γιά τίς σωματικές μας ανάγκες, ξεχνούμε όμως νά ζητού­με τή βοήθειά τους καί τή μεσιτεία τους καί γιά τίς πνευματικές μας ανάγκες.

Άς τό κάνουμε καί αυτό, καί τότε, όπως επεμβαίνουν οι άγιοι στή ζωή μας καί θεραπεύουν τίς σωμα­τικές μας ασθένειες, θά επεμβαί­νουν καί θά μάς βοηθούν καί στίς ψυχικές μας ανάγκες.

Άλλωστε καί τά θαύματά τους δέν αποβλέ­πουν νά θεραπεύσουν μόνο τό σώμα μας, αλλά νά θεραπεύσουν δι’ αυτού καί τήν ψυχή μας.

Ένα από τά πολλά θαύματα τού αγίου Λουκά, άς ακούσουμε καί από­ψε γιά νά μήν ξεχνούμε ότι ο άγιος επεμβαίνει στή ζωή μας, αρκεί εμείς νά τόν παρακαλούμε.

Κάποια ημέρα ήρθε εδώ στό μονα­στήρι ένα ανδρόγυνο καί πήρε τήν Παράκληση τού αγίου καί τήν ει­κό­να του. Θά πήγαιναν ένα ταξίδι στή Γερμανία καί είπαν ότι θά τά δώσουν σέ μία φι­λική οικο­γένεια γιά νά γνωρίσουν καί αυτοί τόν άγιο καί νά τόν επικαλούνται.

Πράγματι τούς τά έδωσαν καί τούς είπαν ότι είναι σύγ­χρονος άγιος, θαυματουργός, έζησε μέσα στήν αθεΐα καί ήταν ένας ομολο­γητής τής πίστεως.

Οι άνθρωποι είπαν αμέσως ότι έχουμε τόν αδελ­φό μας στήν Αμε­ρι­κή πού είναι στό τελευ­ταίο στά­διο τού καρκίνου. Νά τόν πάρουμε στό τηλέφωνο, νά τού πούμε νά επικαλεσθεί τόν άγιο.

Τόν πήραν πράγματι καί εκείνος απογοητευ­μένος είπε: εμένα μέ είδαν όλοι οι γιατροί εδώ στήν Αμερική, δέν γίνομαι καλά, τε­λείω­σε η ζωή μου. Ήταν τελείως απογοητευμένος. Οι άνθρωποι τόν παρεκάλε­σαν, εκεί­νος ανένδοτος.

Έκλεισαν τό τηλέφωνο. Τήν άλ­λη ημέρα, όπως κάθε βρά­δυ, κάθε μέρα, περνούν οι γιατροί από τούς ασθενείς, πέρα­σαν καί από αυτόν οι καθηγητές καί μεταξύ αυτών ήταν ένας τελευταίος.

Τού λέει ο ασθενής: πρώτη φορά σάς βλέπω. Τού λέει εκείνος, ναί, πρώτη φορά έρχομαι εδώ, αλλά ήρθα γιά σένα. Καί ποιός είστε; Είμαι ο γιατρός, ο Λουκάς ο ιατρός, ο αρχιεπίσκοπος Συμφερουπό­λε­ως, καί ήρθα νά σάς θεραπεύ­σω. Τόν ευλόγησε καί εξα­φα­νίσθηκε.

Ο άνθρωπος τά έχασε. Τά έχασαν καί στό νοσοκομείο, στήν Αμερική. Τόν εξετάζουν τήν άλλη μέρα, ο άν­θρωπος πού ο άν­θρωπος πού ήταν στό τελευταίο στάδιο τού καρ­κίνου, ήταν υγιέ­στα­τος.