Η διακονία των Αγγέλων είναι διπλή.
Η προς τον Θεόν και τον άνθρωπον διακονία. Οι άγγελοι έχουν διπλούν έργον. Αφ’ ενός μεν λειτουργικόν ενώπιον της δόξης του Θεού και των μεγάλων γεγονότων της θείας οικονομίας (πρβλ. Ψαλμ. ρβ´ 20, ργ´ 4, Ησ. στ´ 3, Λουκ. β´ 13,4), αφ’ ετέρου δε την μετάδοσιν θείων μηνυμάτων εις τους ανθρώπους, την προστασίαν και βοήθειαν των δικαίων (πρβλ. Γέν. ιθ´, Γ´ Βασ. ιθ´ 5 κ. εξ., Ψαλμ. λγ´ 8, η´ 11 κ. εξ., Δαν. γ´ 25 κ. εξ., στ´ 22, Ματθ. α´ 19 κ. εξ., Ιω. ε´ 4, Πράξ. ι´ 3 κ. εξ., ιβ´ και των παιδίων (Ματθ. ιη´ 10), την τιμωρία των ασεβών (Δ´ Βασ. ιθ´ 35, Ησ. λζ´ 36, Πράξ. ιβ´ 23 κ.α.), την αντιμετώπισιν των πονηρών πνευμάτων (Ιουδ. στίχ. 9, Αποκ. ιβ´ 7), την παιδαγωγείαν των πεπτωκότων (Πρβλ. Σμικρός Λαβύρινθος, ΒΕΠ ΣΤ´ σ. 22,23), ίσως την παραλαβήν των ψυχών εκ των σωμάτων κατά τον θάνατον (Λουκ. ιστ´ 22, ιβ´ 20), την συναγωγήν των εκλεκτών και των ανόμων κατά την ημέραν της κρίσεως (Ματθ. ιγ´ 41, κδ´ 31, Μάρκ. ιγ´ 27, α´ Θεσ. δ´ 15 κ. εξ.), τον χωρισμόν μετά την κρίσιν (Ματθ. ιγ´ 49) και τον εγκλεισμόν των ασεβών εις την κόλασιν (Ματθ. ιγ´ 42,50). Άγγελοι επίσης φρουρούν την Εδέμ μετά την έξωσιν του Αδάμ και της Εύας (Γέν. γ´ 24).
Η κατά τον Ψευδοδιονύσιον και τινας άλλους μετ’ αυτόν αντίληψις, καθ’ ην δεν στέλλονται γενικώς όλοι οι άγγελοι εις τους ανθρώπους, αλλά μόνον οι κατώτεροι εξ αυτών, δεν έχει σοβαρόν γραφικόν έρεισμα, και δη ως προς την διάκρισιν μεταξύ ανωτέρων και κατωτέρων αγγέλων. Απεναντίας, η εκ της αποστολής των εν μέσω των ανθρώπων προέλευσις και του γενικού των ονόματος (άγγελος) είναι τι το ισχυρώς αντικρούον την διάκρισιν, ην ποιείται ο Ψευδοδιονύσιος, διότι άγγελος κατ’ εξοχήν είναι αυτό τούτο το σαρκωθέν δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, το ως ο Danielou αποδεικνύει, ου μόνον εκ της Γραφής, αλλά και της ιουδαιοχριστιανικής γραμματείας εντόνως χαρακτηριζόμενον με την ιδιότητα ταύτην, ο άγγελος του Πατρός (Διαταγ. Αποστ. Ε´ ΧΧ 12).
Δέον να σημειωθή ότι αι αγαθαί αγγελοφάνειαι προϋποθέτουν πάντοτε ιδιαιτέρως υψηλήν ψυχικήν ποιότητα και λόγους σοβαρούς. Άλλως πρόκειται περί μετασχηματισμού του πονηρού (πρβλ. Ματθ. α´ 20, β´ 13, Πράξ. ι´ 1 κ. εξ., Β´ Κορ. ια´ 14). Δεν περιορίζονται δε εις τα χρονικά πλαίσια της Γραφής, αλλά σημειούνται και κατόπιν, ως μαρτυρεί ιδίως η ασκητική γραμματεία.
Τα σχόλια είναι κλειστά.