Οι πατέρες την ονομάζουν «ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ». Όπως όταν πέσει καταρρακτώδης βροχή, μετά συνήθως γίνεται ξαστεριά, έτσι και όταν χυθούν τα δάκρυα για τις αμαρτίες μας, έρχεται η χαρά και η γαλήνη. Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέει: την ώρα του θανάτου, μόνη παρηγοριά είναι τα δάκρυα και η νηστεία που κάναμε όσο ζούσαμε.
Να πενθούμε και με το σώμα μας. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν ξάπλωνε ποτέ σε κρεβάτι αλλά σε καρέκλα με τα χέρια υψωμένα σε στάση ικεσίας. «Τηγάνιζε» το σώμα του με την άσκηση, πενθούσε με την σάρκα του. Όταν έγινε Πατριάρχης απέσυρε τον μάγειρα, για να στενοχωρεί την γαστέρα του.
Πενθεί ο κόσμος γιατί είναι φτωχός, γιατί έχασε έναν συγγενή, γιατί απέτυχε στις σχολικές εξετάσεις, για μία ερωτική απογοήτευση, φτάνει στην απώλεια της υγείας, αποκτούν καρκίνο, εμφράγματα, θλίψη = ζούληγμα της ψυχή. Ο Αββάς Ποιμήν κάποτε βρέθηκε σε ένα κοιμητήριο, κοντά σε ένα μαρμάρινο μνήμα μια μαυροντυμένη γυναίκα είχε λυτά πλούσια μαλλιά θρηνούσε απαρηγόρητα τον αγαπημένο της συγγενή.
Ο Άγιος σκέφθηκε ότι σε αυτήν την γυναίκα όλα τα ευχάριστα του κόσμου να μαζευτούν μπροστά της δεν θα μπορούσαν να μετριάσουν τον πόνο της ψυχής της. Μακάρι να μπορούσαμε απέναντι από τις αμαρτίες μας, να βάλουμε τέτοιο πένθος στην καρδιά μας, τότε μία γλυκύτητα από Θεία παράκληση θα πλημμυρίσει την ψυχή μας και θα μας μετατρέψει σε μακάριους ανθρώπους, δηλαδή αληθινά και μόνιμα ευτυχείς.
Απόσπασμα από ομιλία στον χριστιανικό κύκλο της ενορίας του Ι.Ν.Παραβουνιώτισσας
Τα σχόλια είναι κλειστά.