Έφθασε η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που τόσο όλοι περιμένουμε και που τόσο βαθειά υπάρχει μέσα στην συνείδηση της Εκκλησίας μας. Η περίοδος αυτή ανοίγει με ένα αποστολικό ανάγνωσμα που λέει «νυν εγγύτερον εστίν η βασιλεία του Θεού η ότε επιστεύσαμεν», και ολοκληρώνεται την Κυριακή των Βαίων με ένα άλλο αποστολικό ανάγνωσμα, όπου ο Κύριος λέει «ο καιρός μου εγγύς εστίν».
Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το πνεύμα της εγγύτητος της βασιλείας του Θεού και της ευκαιρίας μας -αυτό θα πεί «καιρός», να συναντήσουμε τον Θεό, μέσα σ’ αυτό το κλίμα που διαρκώς η Εκκλησία το επαναφέρει για να αξιοποιείται το φιλότιμο και η εσωτερική μας επιθυμία για αγώνα πνευματικό, μας δίνεται η δυνατότητα να κάνουμε μια βουτιά μέσα στην αλήθεια του εαυτού μας, να ξεπεράσουμε αυτά που με πρώτη ματιά βλέπουμε, και να διακρίνουμε το βαθύτερο ο καθένας μας περιεχόμενό του.
Και εκεί θα συναντήσουμε δύο πράγματα. Το ένα είναι η αμαρτωλότητά μας και το δεύτερο είναι το έλεος του Θεού• δυό ποταμοί να συναντούνται, οι οποίοι είναι πολύ μεγάλοι. Δυστυχώς η αμαρτωλότητα είναι ένα βασικό ιδίωμά μας -όχι ότι κάνουμε κακιές πράξεις η ότι έχουμε συγκεκριμένες μόνον αμαρτίες, αλλά ότι «εν αμαρτίαις όλοι υπάρχομεν»-, το οποίο το απωθούμε και δεν θέλουμε να το κατανοήσουμε και να το δεχθούμε. Η και αν το δεχθούμε, το ομολογούμε με τα χείλη μας, μ’ έναν εντελώς επιφανειακό και συνήθως παραπλανητικό για την αλήθεια μας τρόπο.
Η Εκκλησία μας, ιδιαιτέρως κατά την περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής, μας υπενθυμίζει αυτή την κατάσταση της αμαρτωλότητάς μας μέσα από τα τροπάρια των ακολουθιών, τα οποία τονίζουν ότι δεν υπάρχει άλλος πιο αμαρτωλός από μένα, δεν υπάρχουν πράξεις αμαρτωλές που να μην έχω κάνει. Μπορεί να μην συμβαίνει στην πραγματικότητα αυτό, αλλά αυτό που πρέπει να ψάξουμε και να βρούμε είναι την συνείδηση της αμαρτωλότητός μας, διότι αυτή θα μας δώσει την αίσθηση της ανάγκης για μετάνοια. Και αυτή η ανάγκη για μετάνοια, θα μας δώσει ένα άλλο πολύ βασικό πράγμα, το οποίο είναι το φρόνημα της ταπείνωσης. Συνείδηση της αμαρτωλότητος, συναίσθηση της ανάγκης για μετάνοια και φρόνημα ταπείνωσης. Μέσα στην καρδιά του μπορεί να ζήσει κανείς την ταπεινότητά του, που απορρέει από την αίσθηση της αμαρτωλότητός του.
Αυτό μας δίνει την δυνατότητα να προκύψουν δύο άλλα πολύ σημαντικά στοιχεία στον άνθρωπο. Το ένα είναι η εσωτερική όρασις• το να μπορεί κανείς μέσα του να δεί την αλήθεια του και να δεί και συγκεκριμένες αμαρτίες, οι οποίες πραγματικά εκφράζουν την αμαρτωλότητά του και για τις οποίες πρέπει να καταθέσει την μετάνοιά του. Και το δεύτερο είναι η συγκεκριμένη απόφαση, η αφυπνιστική κίνηση που οδηγεί στην απόφαση να αγωνιστεί κανείς και να πορευθεί τελικώς στον αγώνα προς την βασιλεία του Θεού.
Το πρώτο, λοιπόν, η συνείδηση της αμαρτωλότητος• το δεύτερο, η συναίσθηση της ανάγκης για μετάνοια. Και το τρίτο η ταπείνωση, το χαμήλωμα της εικόνας μας, το εσωτερικό σκύψιμο που απορρέει από την μετάνοια. Τότε ο άνθρωπος βλέπει και τον εαυτό του και τα γεγονότα και τους συνανθρώπους του και το θέλημα του Θεού στην ζωή του. Και αμέσως βγαίνει αυτή η έντονη επιθυμία και η απόφαση να προχωρήσουμε, να αγωνισθούμε και να σηκώσουμε τα παραλελυμένα γόνατα και τα πεσμένα χέρια μας, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, ώστε να κάνουμε τα ορθά βήματα προς την σωτηρία μας και όχι αυτά που μας ξεγελούν και μας εκτροχιάζουν.
Εφόδιο γι΄ αυτόν τον αγώνα μας είναι η αίτηση του ελέους του Θεού μέσα από την προσευχή. Η προσευχή στον ελεήμονα Θεό εκφράζει την συνείδηση, όχι της αδυναμίας μας, αλλά της αμαρτωλότητός μας. Δεν λέμε στον Θεό ότι είμαστε αδύναμοι, δεν έχουμε δυνάμεις, έλα βοήθησέ μας, αλλά λέμε είμαστε αμαρτωλοί και γι’ αυτό συγχώρεσέ μας και ελέησέ μας. Είναι μεγάλο πράγμα παράλληλα με τον ισχυρό και κραταιό Θεό να έχει κανείς μέσα στην καρδιά του και την αίσθηση του ελεήμονος Θεού. Δεύτερον, η αίσθηση ότι δεν είμαστε ριγμένοι σ’ αυτόν τον αχανή κόσμο, μόνοι μας, αβοήθητοι, εγκαταλελειμμένοι, αλλά είναι παρών ο Θεός. Και όχι μόνο είναι παρών, αλλά και μαζί μας ο Θεός. «Μεθ’ ημών ο Θεός». Γι’ αυτό και προσευχόμαστε ώστε, αν και με τις πράξεις μας ίσως Τον απομακρύνουμε, να έλθει κοντά μας: «Κύριε των δυνάμεων μεθ’ ημών γενού».
Και ένα τρίτο είναι η ενίσχυση της πορείας μας από τις προσευχές και τις πρεσβείες των αγίων μας. Είμαστε συντροφευμένοι μέσα σ’ αυτήν την αγκαλιά που λέγεται Εκκλησία από την χάρι, την παρρησία και την παρουσία και την ευλογία των αγίων μας: της Παναγίας πρωτίστως, του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού του Κυρίου, αλλά και των αγίων τους οποίους έχουμε γύρω μας και τους οποίους επικαλούμαστε.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την πορεία της Μ. Τεσσαρακοστής με εσωτερική ησυχία για να δούμε βαθιά στο μέλλον την έλευση του Κυρίου και να ποθήσουμε να έλθει η βασιλεία Του. Αυτό είναι ο «καιρός», η κατάλληλη ευκαιρία για την παρουσία Του στη ζωή μας. Και τότε αν ακολουθήσουμε αυτά τα μέσα που προαναφέραμε της εσωτερικής μετανοίας, της προσπάθειας να έχουμε κοντά μας τον Κύριο, να μην Τον απομακρύνουμε και να αντλήσουμε από την δύναμή Του και το έλεός Του με τις πρεσβείες και τη συντροφιά των αγίων μας, θα δούμε πόσο πιο απολεσματικός θα είναι ο αγώνας μας.
Έτσι φιλοτιμούμενοι και αγωνιζόμενοι, μ’ αυτήν την δύναμη, μ’ αυτά τα εφόδια, να πορευθούμε τον δρόμο, να διανύσουμε το πέλαγος της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και να φθάσουμε στον προορισμό μας ο οποίος είναι ο εορτασμός του Πάσχα και η ευλογία του Αναστάντος Χριστού στη ζωή μας.
Μητρόπολη Μεσογαίας
Τα σχόλια είναι κλειστά.