Ο Μέγας Μαρκιανός, κατά τα μεσάνυκτα, όταν ενόμιζε ότι δεν ήτο δυνατόν κανείς να τον δη, συνήθιζε να πηγαίνη σε κάποιο γνωστό του τραπεζίτη, δια να αλλάξη τα χρυσά νομίσματα με πολλά μικρά χάλκινα νομίσματα, δια να τα μοιράζη εις τους πτωχούς· αμέσως δε μετά εγύριζε. Ο τραπεζίτης λοιπόν, λάμβανε ως πρόφαση ότι η αλλαγή γινόταν την νύκτα και θα μπορούσε να κερδίζη περισσότερα, εζύγιζε τα χρυσά νομίσματα με όχι σωστή ζυγαριά. Ο Άγιος δεν πρόβαλλε καμμία αντίρρηση, και δεν εφρόντιζε καθόλου να τον ελέγχη· έτσι έδειχνε ότι είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στην συνείδηση αυτού, ο οποίος εζύγιζε.
Επειδή όμως αυτό έγινε πολλές φορές και ο Μακάριος υπεκρίνετο ότι δεν αντιλαμβάνεται τίποτα, ούτε κατηγορούσε τον τραπεζίτη, ο τραπεζίτης άρχισε να απορή· αφού λοιπόν πρόσεξε και πάλι την ώρα, ότι ήταν μεσάνυκτα, παρήγγειλε, σε κάποιο υπηρέτη του να παρακολουθήση τον Μαρκιανό, όταν φύγη από το εργαστήριο, δια να μάθη που πηγαίνουν τα χρήματα. Και ο μεν υπηρέτης τον παρακολουθούσε· όταν δε ο Άγιος άνθρωπος συνάντησε κάποιο ζητιάνο, που ήτο νεκρός επάνω σε ένα κρεβάτι, αμέσως επήρε από κάποιο οινοπωλείο κρασί, όπως συνήθιζε, και έπλυνε, με αυτό, τον νεκρό και τον εσαβάνωσε. Κατόπιν όμως ο νεκρός αναστήθηκε και αφού τον ασπάσθηκε, πάλιν έμεινε νεκρός, και ο Άγιος έφυγε.
Μόλις είδε αυτά τα πράγματα ο υπηρέτης έφριξε· και αφού έτρεξε όσον πιο γρήγορα μπορούσε σ᾽ αυτόν που τον έστειλε, τα ανέφερε λεπτομερώς όλα. Τότε ο τραπεζίτης μετενόησε δι᾽ όσα έγιναν και έκλαιε, διότι είχε αδικήσει πάρα πολύ τον Όσιο· και η συνείδησή του, με τις τύψεις, τον ετιμωρούσε. Δι᾽ αυτό, όταν ήλθε πάλιν ο Άγιος, δια να ανταλλάξη τα χρυσά νομίσματα, πέφτει ο τραπεζίτης στα πόδια του, εξομολογείται τα κακά που διέπραξε και του επέστρεψε όσα του επήρε παραπάνω.
Έτσι μία καλή πράξη, αποσιωπουμένη, μπορεί να ωφελήση περισσότερο από τα πολλά λόγια· και εκείνους που δεν ωφέλησαν έλεγχοι και συμβουλές, τους διώρθωσε ένα αξιέπαινο έργο που διεξάγεται ήσυχα και χωρίς να φαίνεται, διότι ήγγιξε την συνείδησή τους, τους διώρθωσε και τους έκαμε να μάθουν μόνοι τους το καλό.
Ο Μαρκιανός όμως είπε προς τον τραπεζίτη ότι δεν αδικήθηκε καθόλου και αμέσως εγκατέλειψε και το επιπλέον που του έδιδε και τον ίδιο, για να μη ζημιωθή ψυχικά από την ματαιοδοξία.
Τα σχόλια είναι κλειστά.