ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Προς Τιμόθεον Β΄ (γ΄10-15)
Τέκνον Τιμόθεε, συ παρηκολούθηκάς μου τη διδασκαλία, τη αγωγή, τη προθέσει, τη πίστει, τη μακροθυμία, τη αγάπη, τη υπομονή, τοις διωγμοίς, τοις παθήμασιν, οίά μοι εγένοντο εν Αντιοχεία, εν Ικονίω, εν Λύστροις, οίους διωγμούς υπήνεγκα! Και εκ πάντων με ερρύσατο ο Κύριος.
Και πάντες δε οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται· πονηροί δε άνθρωποι και γόητες προκόψουσιν επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι. Συ δε μένε εν οις έμαθες και επιστώθης, ειδώς παρά τίνος έμαθες, και ότι από βρέφους τα ιερά γράμματα οίδας, τα δυνάμενά σε σοφίσαι εις σωτηρίαν διά πίστεως της εν Χριστώ Ιησού. Πάσα γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς παιδείαν την εν δικαιοσύνη, ίνα άρτιος η ο του Θεού άνθρωπος, προς παν έργον αγαθόν εξηρτισμένος.
Απόδοση στη νεοελληνική:
Τέκνον Τιμόθεε, συ όμως, παρακολούθησες την διδασκαλίαν μου, τον τρόπον της ζωής, την πρόθεσιν, την πίστιν, την μακροθυμίαν, την αγάπην, την υπομονήν, τους διωγμούς, τα παθήματα, τα οποία μου συνέβησαν εις την Αντιόχειαν, εις το Ικόνιον, εις τα Λύστρα. Πόσους διωγμούς υπέφερα και από όλα με έσωσεν ο Κύριος.
Και όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θα διωχθούν. Πονηροί όμως άνθρωποι και απατεώνες θα προκόψουν εις το χειρότερον πλανώντες και πλανώμενοι. Συ όμως, μένε εις εκείνα που έμαθες και διά τα οποία απέκτησες βεβαιότητα, διότι ξέρεις από ποιόν τα έμαθες, και διότι από της βρεφικής ηλικίας ξέρεις τα ιερά γράμματα, τα οποία έχουν την δύναμιν να σε οδηγήσουν εις την σοφίαν προς σωτηρίαν διά της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού. Κάθε θεόπνευστη γραφή είναι και ωφέλιμη προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς διαπαιδαγώγησιν εν δικαιοσύνη, διά να είναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, κατηρτισμένος προς κάθε έργον καλόν.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ Κατά Λουκάν (ιη΄10-14)
Είπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην· άνθρωποι δύο ανέβησαν εις το ιερόν προσεύξασθαι, ο εις Φαρισαίος και ο έτερος τελώνης. Ο Φαρισαίος σταθείς προς εαυτόν ταύτα προσηύχετο· ο Θεός, ευχαριστώ σοι ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, η και ως ούτος ο τελώνης· νηστεύω δις του σαββάτου, αποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι. Και ο τελώνης μακρόθεν εστώς ουκ ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν επάραι, αλλ᾿ έτυπτεν εις το στήθος αυτού λέγων· ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ.
Λέγω υμίν, κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού η εκείνος· ότι πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται.
Απόδοση στη νεοελληνική:
Είπεν ο Κύριοςτήν εξής παραβολή:
Δύο άνθρωποι ανέβηκαν εις τον ναόν, διά να προσευχηθούν, ο ένας ήτο Φαρισαίος και ο άλλος τελώνης. Ο Φαρισαίος εστάθηκε και έκανε την εξής προσευχήν εν σχέσει προς τον εαυτόν του: «Θεέ, σ’ ευχαριστώ, διότι δεν είμαι όπως οι άλλοι άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί η όπως αυτός εδώ ο τελώνης. Νηστεύω δυό φορές την εβδομάδα, δίνω το δέκατον από όλα, όσα αποκτώ». Ο τελώνης όμως εστεκότανε μακρυά και δεν ήθελε ούτε τα μάτια του να σηκώση εις τον ουρανόν αλλ’ εκτυπούσε το στήθός του και έλεγε, «Θεέ, ελέησέ με τον αμαρτωλόν».
Σας λέγω, ότι αυτός κατέβηκε εις το σπίτι του δικαιωμένος από τον Θεόν παρά ο άλλος. Διότι όποιος υψώνει τον εαυτόν του θα ταπεινωθή, και εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτόν του θα υψωθή.
Τα σχόλια είναι κλειστά.