Μία από τις πιο επικίνδυνες πνευματικές καταστάσεις της εποχής μας είναι ο λεγόμενος οικουμενισμός, ως ισχυρή τάση πνευματικής ενοποίησης του κόσμου, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης.Στηρίζεται στο ιδεολόγημα ότι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια στις επιμέρους πίστεις, αλλά ψήγματα αλήθειας και ότι η αλήθεια θα πρέπει να αναζητηθεί στη συνένωση όλων των πίστεων σε μία! Για την ιστορία αναφέρουμε ότι τα σπέρματα του οικουμενισμού ανάγονται στη λεγόμενη σχετικοκρατία των άθεων φιλοσόφων του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού.
Πρωτοστάτες σε αυτή την προσπάθεια είναι ο παπισμός και ο προτεσταντισμός. Εμείς οι ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού και πως ό,τι αυτοπροσδιορίζεται ως «εκκλησία» εκτός της Ορθοδοξίας είναι πλάνη και αίρεση. Ο παπισμός, η πανσπερμία των πολυάριθμων προτεσταντικών ομάδων, οι αντιχαλκηδόνιοι κ.ά. δεν είναι «εκκλησίες», αλλά θρησκευτικές ομάδες, αφού η Εκκλησία είναι μία και αδιαίρετη. Παρ’ όλα αυτά ο οικουμενισμός θεωρεί την Εκκλησία μας μία από τις πολλές «εκκλησίες», με «λειψή αλήθεια», με τις οποίες θέλει να μας ενώσει. Διατύπωσε μάλιστα και την άκρως βλάσφημη θεωρία «των κλάδων», ότι δήθεν όλες οι «εκκλησίες», μαζί και η Ορθοδοξία μας, συναποτελούν το «δένδρο της αόρατης εκκλησίας». Καθώς και τη θεωρία περί «αοράτου εκκλησίας», την οποία αποτελούν όλοι οι βαπτισμένοι, ανεξάρτητα αν ανήκουν στην αληθινή Εκκλησία ή στις αιρέσεις!
Στο ισοπεδωτικό άρμα του οικουμενισμού έχει προσδεθεί και μέρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Ορισμένοι κληρικοί, καθηγητές και άλλοι «διανοούμενοι» έγιναν φανατικοί κήρυκες της προσέγγισης και της ένωσης της Ορθοδοξίας με τις άλλες «εκκλησίες», χωρίς εκείνες να αποκηρύξουν απαραίτητα τις πλάνες τους. Ο οικουμενισμός έκαμε την εμφάνισή του στον ορθόδοξο χώρο στις αρχές του 20ού αιώνα, με τις γνωστές εγκυκλίους του Οικουμενικού Πατριαρχείου, α) του 1902 προς τους προκαθημένους των Ορθόδοξων Εκκλησιών για την ανάγκη προσεγγίσεως με τις άλλες «εκκλησίες» και β) του 1920, ως συνέχεια της προηγούμενης, αποκαλώντας αυτές «συγγενείς και οικείας εν Χριστώ και συγκληρονόμους και συσσώμους της επαγγελίας του Θεού εν Χριστώ»! Η δε συμμετοχή στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών επέτεινε την οικουμενιστική νοοτροπία πολλών ορθοδόξων, ώστε πια να θεωρείται «απόλυτος προορισμός» η ένωσή μας με την ετεροδοξία!
Σύγχρονοι ορθόδοξοι Πατέρες και ομολογητές εκφράζουν την ανησυχία τους για την καταλυτική δράση του οικουμενισμού, όπως λ.χ. ο μεγάλος Σέρβος Αγιος Ιουστίνος Πόποβιτς (1894-1979), ο οποίος χαρακτήρισε και απόδειξε τον οικουμενισμό παναίρεση! Ως συνειδητοί ορθόδοξοι έχουμε λοιπόν την υποχρέωση, από την ομολογία μας στο Σύμβολο της Πίστεως, να διακηρύσσουμε ότι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού είναι μία και αδιαίρετη, η Ορθοδοξία μας. Δεν θα πρέπει βεβαίως να είμαστε εναντίον των καλόπιστων και γόνιμων διαλόγων, αλλά κατά των εν πολλοίς απαράδεκτων ενδοτικών τάσεων και πρακτικών προς στους αιρετικούς και αλλοθρήσκους. Να έχουμε ως πρότυπα τους Αγίους Πατέρες, των οποίων η αγάπη προς τους πλανεμένους δεν αναιρούσε τον απόλυτο σεβασμό τους στην αλήθεια της Εκκλησίας.
του ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
ΠΗΓΗ: Από την εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια
Τα σχόλια είναι κλειστά.