Γενικά, η προσεκτική κρίση
είναι θέμα προόδου.
Ο παρορμητισμός, η βιασύνη
και η άγνοια,
μας κάνουν να πληγώνουμε
και να εκθέτουμε τους άλλους
με αυτά που σκεφτόμαστε και λέμε γι’ αυτούς.
Οι σοφοί άγιοι, είχαν φώτιση.
Γι’ αυτό, και επιείκεια,
κατανόηση και συμπάθεια.
Όταν έβλεπαν αμαρτωλό,
ήξεραν ότι κι αυτοί αμαρτωλοί είναι.
Βασικά, είναι θέμα αυτογνωσίας.
Αν έχεις μια στοιχειώδη αυτογνωσία,
κατανοείς και τον άλλο που βασανίζεται
από κάποιο πάθος, μια δοκιμασία,
μια περιπέτεια,
και δεν το παίζεις ο καλός διορθωτής της υπόθεσης,
πόσο μάλλον ο καρδιογνώστης
και ο κριτής της οικουμένης.
Τεστ : Μπορείς να προσευχηθείς για λίγα λεπτά,
και να γράψεις με αγάπη
το όνομα αυτού που κρίνεις,
στα ¨υπέρ υγείας¨ στην Εκκλησία;
Όχι; Τότε έχεις εμπάθεια,
και όχι καθαρή κρίση.
Είναι αυτό που λέμε ¨αυτόν, ούτε ζωγραφιστό να μην τον δω!!¨
Πω πω, αυτοί οι κριτές, τα πιο βαρετά κι αντιπαθή άτομα, ρε φίλε!…
Ωχ, πάλι κατέκρινα…
Τα σχόλια είναι κλειστά.