Από αρχαιοτάτων χρόνων ο άνθρωπος είχε την τάση να απεικονίζει με τα όποια μέσα διέθετε ότι θαύμαζε, ότι τον εντυπωσίαζε, ότι αγαπούσε. Στην αρχή πάνω σε βράχους κατόπιν σε ότι άλλο μπορούσε να επεξεργαστεί. Στην συνέχεια άρχισε να εξελίσσεται όλο και περισσότερο και στο σχέδιο και στο χρώμα. Έτσι π.χ. στην περίοδο των Φαραώ της Αιγύπτου έχουμε τα περίφημα fagium.
Κατόπιν στην κλασική εποχή, 6-4ος π.Χ. αιώνας, ο άνθρωπος πλέον αποτυπώνει στις μορφές και τα αισθήματα. Στην επόμενη περίοδο, την ελληνιστική 4ος-2ος π.Χ. αιώνας, η τέχνη της ζωγραφικής αποκτά την τρίτη διάσταση, το βάθος.
Κατά την δυναστεία των Παλαιολόγων αυτοκρατόρων (1261-1453 μ.Χ.) η βυζαντινή εικόνα βρίσκεται στο απόγειο της. Τότε αναπτύσσεται η «Μακεδονική σχολή» με τον ανεπανάληπτο (θεσσαλονικιό) αγιογράφο Πανσέληνο.
Το 16ο αιώνα δημιουργείται μια νέα «σχολή» βυζαντινής αγιογραφίας γνωστή με το όνομα «Κρητική σχολή». Πήρε το όνομά της από τον κρητικό αγιογράφο Θεοφάνη. Ο Θεοφάνης μεταφέροντας τα χαρακτηριστικά εκείνης της εποχής δημιουργεί μια νέα τεχνοτροπία στην εικονογραφία. Στα χρόνια εκείνα της οθωμανικής κυριαρχίας όπου «όλα τα σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» βλέπουμε τόσο στις μορφές που απεικονίζονται εντελώς εξαϋλωμένες όσο και στα χρώματα τα οποία έχουν σκούρες αποχρώσεις να αποτυπώνουν στις εικόνες την ασκητική και γεμάτη πόνο ζωή τους.
Βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι η Βυζαντινή αγιογραφία γνώρισε και περίοδο παρακμής. Την περίοδο του Μεσαίωνα ξεχνώντας τον σκοπό της η εικονογραφία παρουσίαζε στον χώρο της λατρείας πρότυπα που κάθε άλλο παρά χριστιανικά ήταν.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό και δύσκολο στάδιο στην «πορεία» της εικόνας είναι η περίοδος της εικονομαχίας (8ος-9ος αιώνας). Οι άγιοι πατέρες της εκκλησίας μας βλέποντας την σπουδαιότητα της εικόνας στον λατρευτικό χώρο έκαναν αιματηρούς αγώνες και κόπους ώστε να έχουμε νικηφόρα την θριαμβευτική αναστήλωση των ιερών εικόνων.
Τα σχόλια είναι κλειστά.