Ο πόλεμος αυτός έχει πολλές πηγές. Μπορεί να προέρχεται από την αθεΐα, που αμφισβητεί ολόκληρη την Αγία Γραφή, από τον αντισημιτισμό, που πολεμάει το λαό και τη θρησκεία των Εβραίων ή ακόμη και από τη νεοειδωλολατρία, που πολεμά καθετί χριστιανικό.
Οι άθεοι δε δέχονται την ύπαρξη του Θεού και συνακόλουθα την αποκάλυψή Του. Θεωρούν την Παλαιά Διαθήκη ως ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα για χειραγώγηση των λαών. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε θεοκρατία. Έτσι ταυτίζουν τον Ισραήλ με τις απεχθείς θεοκρατίες, όπου καταπιέζονται οι πολίτες. Στην Παλαιά Διαθήκη οι βασιλείς δεν ήταν ιερείς, ούτε οι ιερείς γίνονταν βασιλείς. Οι δύο εξουσίες ήταν ξεχωριστές, και μάλιστα οι περισσότεροι βασιλείς αλλαξοπιστούσαν και δίωκαν τους προφήτες του Θεού.
Είχαν ιδιαίτερο ρόλο οι ιερείς ως δικαστές, επειδή ο νόμος του Μωυσή, το σύνταγμα του Ισραήλ, είχε θεία προέλευση. Ο νόμος δεν ήταν καταπιεστικός, αλλά φιλάνθρωπος. Ακόμα και η δικαστική διάταξη «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» (Εξ. 21, 24. Λευιτ. 24, 20. Δευτ. 19, 21) είναι φιλάνθρωπη, γιατί πιο πριν το πρόστιμο του δικαζομένου ήταν μεγαλύτερο της αξίας του σφάλματος. Έτσι π.χ. όταν ένας έκλεβε πέντε πρόβατα, του έπαιρναν παραπάνω στο δικαστήριο και τα έδιναν στο ζημιωμένο για δικαίωσή του. Σπουδαίες ήταν οι διατάξεις για τους δούλους. Τους ελευθέρωναν σε τακτά διαστήματα, δεν υποδουλώνονταν ισόβια. Αν κάποιος έβγαζε το μάτι ή έσπαζε το δόντι του δούλου του, αναγκαζόταν και του έδινε ως αποζημίωση την ελευθερία του (Εξ. 21, 26-27).
Οι άθεοι πολεμούν επίσης την Παλαιά Διαθήκη και για το ότι οι μεσσιανικές προφητείες της εκπληρώθηκαν με τον ερχομό του Χριστού και αποτελούν ένα αδιασάλευτο επιχείρημα της θεότητάς Του. Ο Χριστός επανειλημμένα τόνισε ότι μ’ Αυτόν εκπληρώνονται οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης. Στην αρχή της δημόσιας δράσης Του στη Συναγωγή της Ναζαρέτ διάβασε από το βιβλίο του Ησαΐα (61, 1) την προφητεία, που λέει ότι ο Μεσσίας «θα χρισθεί με το Πνεύμα του Κυρίου, θα αποσταλεί να κηρύξει το Ευαγγέλιο στους πτωχούς, να θεραπεύσει τους συντετριμμένους στην καρδιά, να κηρύξει στους αιχμαλώτους άφεση …» (Λουκ. 4, 17-19). Μετά την Ανάστασή Του εμφανίσθηκε σε δύο μαθητές Του εκ των εβδομήκοντα, που δεν πίστευαν τα λόγια των μυροφόρων για την Ανάστασή Του και τους είπε: «ανόητοι και βραδυκίνητοι στην καρδιά στο να πιστεύετε σε όσα μίλησαν οι προφήτες! Δεν έπρεπε όλα αυτά να πάθει ο Χριστός και να εισέλθει στη δόξα του; Και αρχίζοντας από το Μωυσή και από όλους τους Προφήτες εξηγούσε τις προφητείες γι’ Αυτόν (Λουκ. 24, 25-27).
Υπάρχουν αντισημίτες, που αφελώς θεωρούν το εβραϊκό έθνος ως αιτία κάθε κακού στον κόσμο. Αυτοί υποκριτικά λένε, ότι άλλο είναι ο Χριστός κι άλλο η εβραϊκή θρησκεία. Ξεχνούν ότι ο Χριστός είπε πως συνεχίζει και βελτιώνει την αποκάλυψη της Παλαιάς Διαθήκης. Το ότι οι Εβραίοι της εποχής του Χριστού αρνήθηκαν και σταύρωσαν το Χριστό, αυτό δε σημαίνει ότι οι σημερινοί Εβραίοι παύουν να είναι παιδιά του Θεού και αδέλφια όλων των λαών της γης. Επειδή η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη αποτελούν για το χριστιανισμό μία άρρηκτη συνέχεια, όποιος πολεμά την Παλαιά Διαθήκη, πολεμά συγχρόνως και την Καινή Διαθήκη. Οι ίδιοι δε θρησκεύουν σωστά, γιατί το μίσος δεν μπορεί να συνυπάρχει με τη σωστή πίστη.
Σήμερα συνδυάζεται παράξενα ο αντισημιτισμός με τη νεοφανή νεοειδωλολατρία. Οι νεοειδωλολάτρες καλούν τους οπαδούς τους να επιστρέψουν στις εθνικές θρησκείες και να απαρνηθούν την εβραϊκή θρησκεία. Κηρύττουν ότι είναι απαράδεκτοι οι ξένοι θεοί. Δέχονται μόνο τους ντόπιους. Ωστόσο πολλοί θεοί του δωδεκαθέου προήλθαν από ξένους λαούς. Επίσης οι αρχαίοι Έλληνες δέχθηκαν και λάτρευσαν φρυγικούς, αιγυπτιακούς και περσικούς θεούς, όπως την Κυβέλη, την Ίσιδα, το Μίθρα κ.τ.λ.. Επίσης ισχυρίζονται εσφαλμένα ότι η φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων οφείλει την ανάπτυξή της στην ανωτερότητα της θρησκείας τους. Η φιλοσοφία όμως πολέμησε τη χονδροειδή και απλοϊκή θρησκευτικότητα του αρχαίου ελληνικού λαού.
Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις – Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ. 83-85), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου
Τα σχόλια είναι κλειστά.